Rozdział 53

Bardzo Was przepraszam za brak rozdziałów ale miałam mnóstwo popraw na semestr i szlaban, który nie sposób wyminąć. 
Wybaczcie proszę :(

Katniss

Nie męczy mnie poczucie winy po tym jak zostawiam Peetę samego z wiadomością o śmierci moj... naszego dziecka, które postanowił zaakceptować.

Nadal czuje pustkę pod sercem ale staram się myśleć, że może byłoby chore a teraz tam gdzie jest będzie mu lepiej, zajmie się nim ktoś kto się na tym zna w przeciwieństwie do mnie.

Na tę myśl nawet się uśmiecham.

Tam będzie szczęśliwe.

Kiedy byłam w ciąży Annie, Finnick i moja mama bardzo przejęli się nowymi rolami co prawda tylko oni bo inni mieli się dowiedzieć na rodzinnej kolacji gdy Peeta przyzna się do ojcostwa a skoro do tego nie dojdzie to te wszystkie ubranka i zabawki muszę schować.

W tym celu pojadę do Dwunastki, na stare śmieci i może w końcu zaopiekuję się tym zapchlonym kocurem.

Myśląc nad planami wchodzę do domu.

Ku mojemu zaskoczeniu jest tam strasznie głośno a na mój widok jak się okazuje wszyscy goście milkną.

Myśląc goście mówię sobie w głowie  o wszystkich, których znam trochę lepiej czyli Jo, Annie, Finnicku, Mischon, Effie i Haymitchu a nawet Jacku czyli miłości Johanny.

- Cześć - dukam i wychodzę odstawić kilka kupionych rzeczy do kuchni i wracam do salonu.

- Nad czym tak dyskutowaliście ? - pytam aby przerwać ciszę.

- Tak o podróży i innych bzdetach... - odpowiada pośpiesznie Jo.

Atmosfera jest dziwnie napięta.

A mi zbierają się drobne łezki, które skrzętnie ukrywam kiedy patrzę na wystający już brzuch Annie, który ostentacyjnie pokazuje pod obcisłą bluzką.

Odpędzam od siebie zazdrość i staram się do niej uśmiechnąć.

Ale na widok mojej miny odwraca głowę.

- Co słychać u Peety - zadaje mi pytanie Haymitch.

A ja z nadal nieustającym wyrzutem odpowiadam - to ty powinieneś to wiedzieć lepiej w końcu go tam zwiozłeś.

- Skarbie nie denerwuj się.

- Jak mam się nie denerwować skoro Gale opowiada mu w szpitalu kłamstwa o jakich nawet bym nie pomyślała.

- Gale ?! - mówią zgodnym chórem wszyscy oprócz mojej mamy i Mischon, które wiedziały o jego pobycie w szpitalu.

- Dobrze słyszeliście sąd kazał mu się leczyć.

- Katniss naprawdę nam przykro, że Peetę to spotkało ale każdy z nas tak samo cierpi. - Annie stara się mnie pocieszyć i ma racje nie tylko ja jestem pokrzywdzona.

- Nie tylko on był tam więziony. - burczy pod nosem Jo.

- Przepraszam ale dzisiejsza wizyta mną wstrząsnęła. Przepraszam - powtarzam i wychodzę.

Słysze za sobą szepty a zaraz po tym kroki.

- Hej, ciemna maso !

- Jo przykro mi, że Snow was skrzywdził ale chcę być sama - staram się być delikatna tak jak Peeta ale do niej to nie dociera w końcu to Johanna Uparta.

- Co z nim ?

- Przypomniał sobie, że jestem jego żona i sama wiesz co. - to dość istotny szczegół ale wstyd mi o nim tak otwarcie mówić.

- Uuu musiało być ostro skoro to pamięta - żartuje Johanna.

- Nie tak jak w windzie - odpyskowuję.

- No w końcu jesteś tą starą, nadętą i wkurzoną Katniss jaką lubię. 

- No nie sądziłam, że to kiedyś od ciebie usłyszę.

- Widzisz cuda się zdarzają a więc jest szansa i dla Peety.

- Dzięki - tylko tyle mogę powiedzieć z wdzięczności. 

To takie żarty ale pomagają.

- Spoko a co teraz planujesz ?

- Mam zamiar wrócić do siebie, odpocząć i pozbyć się tych dziecię... - przeklinam się w duchu za swoją gadatliwość.

- Miałaś zamiar powiedzieć dziecięcych ? Jakich dziecięcych ?

- To już nieważne - staram się wybrnąć z tej niezręcznej sytuacji ale nie potrafię.

- Katniss o czym ja nie wiem ?

- Byłam w ciąży...

- Jak to byłaś ?

- Już nie jestem - odpowiadam odwrócona plecami ze łzami w oczach.

- Poroniłaś ? - pyta cicho.

- Dwa tygodnie temu.

Już o nic nie pyta tylko mnie przytula.

- Nie jesteś sama. Masz rodzinę czyli nas.

- Wiem...

- Pojadę z tobą schować rzeczy, które ci... przeszkadzają. - kończy z dozą niepewności.

- Chcę się spakować, pożegnać z resztą i wyjechać.

- Jasne już cię pakujemy.

Po kilkunastu minutach wszystkie rzeczy są spakowane w samochodzie a ja żegnam moją rodzinę i razem z Johanną wyjeżdżamy.

Podróż mnie nie męczy ale dodaje mi energii.

Kiedy tam dojadę wspomnienia o dziecku nie będą już tak intensywne bo nie spędziłam tam z nim ani jednej chwili.

Johanna wyręcza mnie i zanosi wszystkie dziecięce zabawki i akcesoria na strych czyli w miejsce, w które nikt nie będzie zaglądał.

Ku mojemu zdziwieniu dodatkowo coś znosi ale nie mam ochoty wiedzieć co to.
- Nie smuć się tylko chodź zobaczyć jakie fantazje ma twój facet - śmieje się Jo i prawie przewraca gdy daję jej sójkę w bok.
- Fantazje ?
- Chyba bardziej go kręcisz jako żołnierz i trybut niż żona. - nadal nabija się Johanna.
- Zamkniesz się czy mam ci pomóc ? Oddawaj mi to.

- To była taka sesja ? Czekam na szczegóły. - mówi Jo już spokojniej.

- Może raz mu pozowałam ale reszta... To musza być przebłyski wspomnień. Starał się je uwiecznić na płótnie żeby odróżnić fałsz od rzeczywistości.

- No to brzmi logicznie. W końcu są też obrazy z dwunastki i aren.

- Chciał sobie wszystko przypomnieć. - jestem wzruszona staraniami Peety.
- A tu jest coś jeszcze.
- Pokaż.
- Tego nie malował sam.
I w tym momencie przypominam sobie jak szkicowałam a właściwie bazgrałam portret męża a wtedy jeszcze narzeczonego kiedy mi się nudziło.
- Johanno Manson masz mi to w tej chwili oddać.
- A jak nie to co ?
- Bo w innym wypadku śpisz na dworze.
- Zołza z ciebie ale i tak zdążyłam się przyjrzeć.
- Och, dawaj to idiotko. - naprawdę mnie wkurzyła.

- Bardzo ładnie rysujesz nie masz co się wstydzić. Peecie by się spodobało.
- To genialny pomysł !
- Co ? Znaczy ja mam tylko genialne pomysły ale rozwiń swoją wypowiedź.
- Zawieziemy Peecie te obrazy i wszystkie akcesoria do malowania. - tłumaczę rozpromieniona.
- No jasne to może mu pomóc.
- Szybko do samochodu.
- Wow, wow, wow dziewczyno porąbało cię zaraz noc nie wpuszczą cie na salę jak tam dojedziemy.
- No to z rana wyjeżdżamy.
- A ja pójde się kimnąć w gościnnym.
- Rób co chcesz abyś nie hałasowała.

Kilka godzin później - śroodek nocy

Budzą mnie jakieś hałasy.
Jestem naprawdę przerażona, a co jeśli to włamywacz ?
- Po cichu wychodzę na korytarz i z półki biorę jakiś metalowy przedmiot.
Jakąś pamiątkę albo rzeźbę.
Im bliżej kuchni się znajduję tym hałas jest głośniejszy.
Ostatnim razem kiedy ktoś się włamał i był w kuchni zaatakowano Peete a tym kimś był Gale więc sama nie wiem czego się mam spodziewać.
Ale kiedy wbiegam z wojowniczym  okrzykiem do kuchni totalnie odbiera mi mowę bo takiego czegoś w życiu nie widziałam... 

W komentarzu koniecznie napiszcie co mogło tak zaskoczyc nasza Katniss i jakie są Wasze teorie na ten temat.